مطالعه اندیشه ملی گرایی در شعر شاعران معاصر ایران (عارف قزوینی و بهار)و تطبیق آن با اندیشه ملی گرایی در شعر طوقان

دو ادبیات کهن فارسى و عربى، از مهمترین ادبیاتهاى تمدن بشرى به شمار مى آیند، که هر نوع و گونه ادبى را در خود جاى دادهاند و در طول تاریخ پربارشان، آن را آزموده اند. به همین دلیل وقتى صحبت از ادبیات مقاومت یا پایدارى به عنوان یک نوع خاص ادبى به میان مى آید، بىتردید؛ در شکل کلى و عام خود، در متون ادبى این دو زبان از گذشته تا به حال وجود داشته و در جاى جاى آنها، گاه به شکل معمولى و گاه به اشکال برجسته، خود را به نمایش مىگذارد. پس از هجوم دشمنان و درگیرى و پدیده مقاومت، نوبت به ادبیات مقاومت مىرسد، تا ملتها به واسطه آن بتوانند اندیشه ها، از خودگذشتگى ها و مفاخر تاریخ مقاومت خود را در ادبیات نشان دهند.در این مقاله برآنیم تا ملیگرایی را به عنوان یکی از ویژگیهای ادبیات مقاومت در اشعار ملی دو شاعر معاصر ایرانی در عرصه ادبیات مقاومت ایران، عارف قزوینی و بهار و شاعر فلسطین، ابراهیم طوقان، بررسی و مقایسه کنیم.

کلیدواژه ها:

ملی گرایی ، عارف قزوینی ، بهار ، طوقان