گزینم قران است و دین محمد

عرفان و آموزه های عرفانی جایگاه ویژه ای در ادبیات کلاسیک فارسی دارند. شعر عرفانی در ادبیات مشرق زمین و به ویژه ادبیات ملل مسلمان جایگاه بسیار ویژه ای داشته است و شاعران برجسته بسیاری در ادبیات فارسی همچون سنایی، عطار، مولوی، شاه نعمت الله ولی، حافظ وغیره یافت می شوند که به مقوله عرفان پرداخته، در بحر معرفت غوطه خورده، از معانی و اسرار الهی سخن ها رانده اند. ناصر خسرو قبادیانی (481-394) به عنوان شاعری عارف شناخته نشده است، اما در این گفتار، نویسندگان بر آن هستند تا با کنکاش و غور در دیوان این شاعر بزرگ که شاعری متکلم، فیلسوف، حکیم و جهانگرد شناخته شده است، نمونه هایی به دست دهند که بیانگر وجود رگه هایی از عرفان در دیوان وی باشد و دلیلی محکم باشد بر اینکه شاعری که به قول خویش یکباره از خواب چهل ساله بیدار شده، دوری جستن از تعینات و تعلقات دنیوی و شنا در محیط عرفان و شناخت حق را نیک می دانسته است. تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.

کلیدواژه ها:

عرفان و شعر فارسی ، شاعران عارف ، ناصر خسرو ، اصطلاحات عرفانی