خوانش بینامتنی مناسبات عکاسی زیارتی در مشهد مقدس با نقاشی قهوه خانه ای

پژوهش حاضر به بررسی تجانس ها و مناسبات عکاسی زیارتی با نقاشی قهوه خانه ای با رهیافتی بینامتنی می پردازد .دلیل بررسی، از یک سو، مردمی بودن عکاسی زیارتی و پیوند ناگسستنی و عمیق آن با زندگی مردم است که بر پایهسنت های مذهبی شکل گرفته و ازسوی دیگر، گرایش و دل بستگی مردم به ثبت رویدادی معنوی است که در قالباین عکس ها تجسم یافته، به طوری که این نوع عکاسی تا به امروز به محبوبیت و استمرار خود ادامه داده است .بنابراین، هدف تبیین و تفسیر مناسبات میان عکاسی زیارتی و نقاشی قهوه خانه ای با رهیافتی بینامتنی است تا از اینرهگذر، به درک متفاوت و عمیق تری از لایه های معنایی و کارکردی عکاسی زیارتی دست یابیم. بدین منظور،پژوهش حاضر از روش توصیفی -تطبیقی در قالب خوانشی بینامتنی بهره گرفته و مبنای استناد، منابع کتابخانه ای ورجوع به اسناد تصویری و شفاهی بوده است. نتیجه این خوانش بینامتنی نشان دهنده دو مناسبت ظاهری و باطنیمیان عکاسی زیارتی با نقاشی قهوه خانه ای است. از مناسبات ظاهری می توان به اشتراک در فرهنگ عامه و مردمی،ریشه های دینی و ملی، هنرمندان مکتب ندیده، توجه به خواست مخاطب، درنوردیدن مرز میان واقعیت و خیالاشاره کرد که انعکاس دهنده ریشه های یکسان شکل گیری شان است. در مناسبات باطنی نیز، عامل روایتگری نقشمهمی را در همذات پنداری، بازسازی تجارب و ادراک مشترک ایفا می کند. بدین ترتیب، می توان ساختار یکسانی رادر خوانش بینامتنی این دو هنر، تمییز داد که به واسطه جانشینی معنایی و تبادل نشانه ها، به کارکرد بیانی مشابهیدست یافته اند.

کلیدواژه ها:

نقاشی قهوه خانه ای ، عکاسی زیارتی ، روایتگری ، بینامتنیت