دو مدل پیشنهادی جهت اندازه گیری کارایی فنی شرکت های بیمه

پایین بودن سطح کارایی در سازمان های تولیدی و خدماتی از جمله مشکلاتی است که کشورهای در حال توسعه با آن مواجه هستند و صنعت بیمه به عنوان یک نهاد مالی و خدماتی نیز با وجود حساسیت نقش آن در اقتصاد، از جمله نهادهایی است که از ناکارایی مزمن رنج می برد. از این رو در این مقاله دو مدل خطای ترکیب مرزی بتیس وکولی (1992) و مدل آثار ناکارایی فنی بتیس وکولی (1995) برای اندازه گیری کارایی فنی در این صنعت به کار برده شده است. با توجه به ساختار اقتصاد سنجی در هر دو مدل، درآمد حاصل از حق بیمه های دریافتی و سرمایه گذاری شرکت های بیمه ای به عنوان ستاده های این صنعت منظور گردیده اند. هر یک از ستاده های فوق تابع نهاده هایی است که مربوط به عملکرد چهار شرکت بیمه ایران، آسیا، البرز و دانا در دوره زمانی 80-1371 است. با توجه به تخمین توابع درآمد حق بیمه دریافتی و درآمد سرمایه گذاری به ترتیب 79/30 و 58/51 درصد بوده است. در قالب مدل پیشنهادی دوم این مقادیر به ترتیب 81/79 و 59/64 درصد برآورد شده است. همچنین نتیجه شده است که با افزایش نسبت شعب مستقر در تهران، دارایی کل، نسبت حق بیمه زندگی و نسبت حق بیمه غیر زندگی و کارایی فنی افزایش یافته و با افزایش نیروی کار با تحصیلات حداقل لیسانس کارایی فنی کاهش می یابد.

کلیدواژه ها:

کارایی فنی ، مدل خطای ترکیب مرزی ، مدل آثار ناکارایی فنی ، صنعت بیمه ، حق بیمه دریافتی درآمد سرمایه گذاری ، اقتصاد سنجی