اثر ترکیبی تمرین استقامتی و دوزهای مختلف آتورواستاتین بر تغییر شکل ساختاری قلب پس از انفارکتوس میوکارد در موش های صحرایی نر

مقدمه: استاتین ها و فعالیت ورزشی هر دو دارای اثرات سودمندی در پیشگیری از بیمار یهای قلبی - عروقی هستند. با این حال، مصرف طولانی مدت داروهای استاتینی به ویژه در دوزهای بالا دارای اثرات جانبی نامطلوبی است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر ترکیبی تمرین استقامتی و سه دوز داروی آتورواستاتین بر تغییر شکل ساختاری قلب پس از انفارکتوس میوکارد در موش های صحرایی نر صورت گرفته است مواد و روش ها 75 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن 210-250 گرم هطور تصادفی به 9 گروه کنترل کاذب (شم)، کنترل، تمرین استقامتی، آتوراستاتین 5و10و15 میلی گرم کیلوگرم و تمرین +آتورواستاتین 5و10و15 میلی گرم کیلوگرم تقسیم شدند انفارکتوس میوکارد به وسیله تزریق زیر جلدی ایزوپرنالین 150 mg/kg در دو روز متوالی القاء شد مداخله دارویی و تمرین استقامتی 2 روز پس از انفارکتوس میوکارد شروع به مدت 4 هفته ادامه یافت جهت بررسی آسیب تکورزی و میزان بافت فیبروزی به ترتیب از رنگ آمیزی هماتوکسیلین ایوزین و تری کرم ماسون استفاده شد نتایج: ترکیب تمرین استقامتی و دوزهای مختلف داروی آتورواستاتین باعث کاهش معنی دار میزان آسیب نکروزی و بافت فیبروزی در مقایسه با گروه کنترل گردید p<0/01 تمرین ورزشی استقامتی به تنهایی تغییر معنی داری در میزان آسیب نکروزی ایجاد نکرد اما باعث افزایش معنی دار بافت فیبروزی p<0/001 در مقایسه با گروه کنترل گردید. دوزهای مختلف داروی آتورواستاتین به تنهایی باعث کاهش معنی دار میزان آسیب نکروزی در مقایسه با گروه کنترل گردید p<0/001 اما اختلاف بین این گروه ها و گروه کنترل از نظر میزان بافت فیبروزی تنها در دوز 15 میلی گرم/کیلوگرم از لحاظ آماری معنی دار بود p<0/001

کلیدواژه ها:

تمرین استقامتی ، آتورواستاتین ، انفارکتوس میوکارد ، تغییر شکل ساختاری قلب