تاثیر تمرین هوازی و بی هوازی با مصرف ملاتونین بر بیان ژن VEGFR2,VEGFA میوکاردرت پس از ایسکمی ریپرفیوژن

مقدمه: یکی از دلایل بیماری های قلبی و عروقی بی تحرکی و مصرف غذاهای دارای اکسیدان است. بدین منظور هدف ازتحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرین هوازی و بی هوازی با مصرف ملاتونین بر بیان ژن VEGFR2,VEGFAمیوکارد رت پس از ایسکمی ریپرفیوژن می باشد. مواد و روش هاک 38 رت صحرایی نر ویستار دوتا سه ماهه با وزن تقریبی 260-200 گرم به هفت گروه، پایلوت n=14، کنترل n=4 ملاتونین n=4 تمرین هوازی n=4 تمرین بی هوازی n=4 تمرین هوازی ملاتونین n=4 و تمرین بی هوازی ملاتونین n=4 تقسیم شدند. گروه پایلوت برای تایید فیبروز در میوکارد به دو گروه ایسکمی و سالم تقسیم شد. گروه های ملاتونین به مدت یک ماه هر روز با دوز 10 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن گاواژ شدند، و سپس گروه های تمرین هوازی، تمرین بی هوازی، تمرین هوازی ملاتونین و تمرین بی هوازی ملاتونین تحت دوره تمرین یک ماهه با تواتر تمرین سه جلسه در هفته روی تردمیل قرار گرفتند. در انتهای یک ماه، تمام رت ها در دو روز متوالی با فاصله 24 ساعت تحت تزریق داروی ایزوپرنالین برای القای ایسکمی قرار گرفتند. درنهایت بیان ژن VEGFR2,VEGFA به روش ریل تایم انجام شد نتایج تحقیق با فرمول _(فرمول در متن اصلی مقاله) و آزمون های تحلیل واریانس یک طرفه آنووا، لون و توکی تحلیل شد. نتایج: تیمار تمرین هوازی و تمرین بی هوازی به طور جداگانه بر بیان ژن VEGFR2,VEGFA تاثیر افزایشی داشتند اما تاثیر آنها از نظر آماری معنی دار نشد. سایر گروه ها غیر از ملاتونین نیز باعث افزایش بیان ژن های فوق شدند. ملاتونین توانست بیان ژن VEGFR2,VEGFA را کاهش دهد. نتیجه گیری: تمرین هوازی و بی هوازی در درازمدت در صورت سازگاری می توانند از میزان حجم سکته میوکارد احتمالی بکاهند.

کلیدواژه ها:

تمرین هوازی ، تمرین بی هوازی ، ملاتونین ، ژن VEGFR2 ، VEGFAایسکمی