اخلاق زیست محیطی در نهج البلاغه

یکی از مباحث مهم در عرصه تفکر فلسفی، همانا مبحث اخلاق است. این مبحث از مدتها پیش در غرب مطرح بوده و در باب مسایل آن تحقیقاتی صورت گرفته است. اخلاق، جمع خلق و خلق است به معنای سرشت، خوی، طبیعت و امثال آن؛ که به معنای صورت درونی و باطنی و ناپیدای آدمی به کار می رود که با بصیرت درک می شود؛ در مقابل خلق که به صورت ظاهری انسان گفته می شود، که با چشم قابل رویت است. اخلاق زیست محیطی با قضایای کلی درباره جنبه های مختلف رابطه انسان با محیط زیست اش سروکار دارد. در ریشه یابی بنیان های فرهنگی بحران زیست محیطی کنونی، برخی نگرش انسان محورانه به طبیعت را مسیول دانسته اند، نگرشی که نخستین جلوه های آن به سفر پیدایش در کتاب مقدس می رسد. این تحقیق به بررسی اخلاق زیست محیطی در نهج البلاغه پرداخته است و در ابتدا به مباحث مختلف اخلاق در دین و همچنی مبانی اخلاق زیست محیطی را مورد بررسی قرار داده است. نتتایج این تحقیق نشان داد که نهج البلاغه گنجینه ای از مطالب و مباحثی است که در همه زمینه های مختلف را مورد بررسی قرار داده است. از اهمیت پرداختن به شیوه های نگهداری، استفاده و احترام و حرمت در طبیعت که اعم از طبیعت زنده و غیر زنده می باشد.

کلیدواژه ها:

طبیعت ، اخلاق ، اخلاق زیست محیطی ، نهج البلاغه