سببی سازی و تصویرگونگی: رویکردی شناختی

یک نشانه زبانی نشانه ای تصویری است اگر نوعی شباهت صوری بین دال و مدلول (به عنوان دو وجه نشانه) وجود داشته باشد.به اعتقاد پیرس مفهوم تصویر فقط متعلق به حوزه واژگان نیست، بلکه می تواند برای اطلاق به شباهت موجود میان ساختار زبان و ساختار دنیای خارج نیز به کار رود.در زبانشناسی شناختی زبان واقعیتی ذهنی و شناختی است.در چنین رویکردی زبان به مثابه پدیده ای است که در سطحی نمادین برآیند پردازش های پیچیده و انتزاعی است و یا به دیگر سخن بازتاب قوای ذهنی و شناختی است. در حوزه مطالعات زبانی، ساخت های سببی در زبان به منزله نظامی شناختی، یکی از اساسی ترین مقولات ذهنی بشتر محسوب می شوند و بنابر قول لیکاف، ساخت سببی مفهومی است که در اندیشه هر انسانی وجود دارد و غالبا در دستور تمامی زبان ها متجلی می شود.لذا، در این پژوهش سببی ها به عنوان مفهومی که دارای نوعی ارتباط دوسویه و نظام مند با دنیای خارجند مورد بررسی قرار می گیرند.نتایج به دست آمده نشان می دهد که دو نوع تصویرگونگی ترتیبی و فاصله در سببی ها مشاهده می شود.در تصویرگونگی تربیتی، توالی و چگونگی آرایش سازه های سببی منطق با توالی بروز آنها در جهان خارج است و در تصویرگونگی فاصله، انفصال صوری یک ساخت سببی نمایانگر نوعی رابطه غیرمستقیم میان سبب و نتیجه است.

کلیدواژه ها:

تصویر ، تصویرگونگی ، ذهن ، زبانشناسی شناختی ، سببی سازی