بررسی معنی سازی و استنباط و الگوهای مفهومی اسامی مرکب درون مرکز فارسی

با گسترش مرزهای دانش، نظام مفهومی بشر نیز تغییر می­کند. این دگرگونی به دو شیوه انجام می­پذیرد. نخست با مواجهه مستقیم با پدیده ها و تجربه­کردن و یادگیری این مفاهیم از محیط پیرامون و دوم به وسیله ترکیب مفاهیم موجود و خلق مفاهیم جدید. اسم­های مرکب بازنمایاننده کارکرد فرایند ترکیب در هر زبان است. در اسم­های مرکب، هسته توسط بخش بعدی که توصیف­گر است، تعدیل و تحدید می­شود. در واقع توصیف­گر باعث تمایز اسم هسته از اسم­های هم­مقوله خود می­شود. در هنگام شکل­گیری ترکیبی نو، همواره  انتظار می­رود که معناهای اسم­های موجود در ترکیب تغییر کند و منطبق بر معنای اولیه و مستقل این اسم­ها نباشد. فرایند تولید معنای مجازی و استعاری و غیر استنباطی فرایندی مداوم از مقوله­سازی ذهن بشر از جهان بیرونی است و معنای مجازی با معنای واژه به واژه، پیوند نزدیکی دارد. بخش مهمی از فهم زبان روزمره، تعبیر اسم­های مرکب تازه­وارد به زبان به وسیله ترکیب مفهومی است. فرایندی که نقش آن در تعبیر و استنباط و معنی بخشیدن نهایی به اسم­های مرکب مشهود است. سخن­گویان هر زبان قادرند مفاهیم را به صورت های مختلف با هم ترکیب کنند و نتیجه آن وجود اسامی مرکب با ساخت همسان اما دارای معنی و مفهوم متفاوت است. در این مقاله، چگونگی معنی سازی و استنباط و الگوهای مفهومی اسم­های مرکب درون­مرکز فارسی بررسی می­شود.

کلیدواژه ها:

معنی ، استنباط ، ترکیب مفهومی ، اسم­های مرکب فارسی درون مرکز هسته آغازین و هسته پایانی