پیر مغان از نگاهی دیگر

یکی از شخصیت های ممتاز سروده های عارفانه متمایل به اندیشه های ملامتی، پیر مغان است. این شخصیت شعری که معمولا به عنوان آلترناتیوی در برابر پیران خانقاهی ظهور و بروز می کند، در دوره ای از تاریخ ادبیات منظوم فارسی اثرگذار ترین نماد در شکل گیری و نضج سروده های رندانه بوده است. در شرح سروده های این گروه از شاعران بویژه حافظ تعابیر مختلفی از پیر مغان ارایه شده است؛ فارغ از بررسی و تحلیل آن تعابیر، بر اساس نخستین نمونه های شعری متضمن این نمادپردازی، شراب دیرسال مغ ساخته از آن اراده شده است و مطابق الگوی تبدیل هوم به عابدی صاحب شخصیتی انسانی، پیر مغان به مفهوم شراب نیز در دگردیسی های سپسین صاحب شخصیتی انسانی با گرایش های خاص عقیدتی و رفتاری شده است.

کلیدواژه ها:

پیر مغان ، شراب ، حافظ