تحلیلی بر رجزخوانی در شاهنامه فردوسی و شاهنامه ی کردی الماس خان کندوله ای

شاهنامه فردوسی آمیزه ای از اسطوره، حماسه، تاریخ و فرهنگ است. این اثر همواره در میان اقوام ایرانی و خصوصا قوم کرد، جایگاهی ویژه داشته است، شناخت بن مایه های فرهنگی آثار حماسی کردها به دلیل ویژگی های نزدیک فرهنگی و زبانی با شاهنامه ی فردوسی حایز اهمیت است و بدون تردید می تواند چراغی باشد برای پی بردن به باورهایی که در آبشخورهای فرهنگی و جامعه شناختی ریشه دارد. رجز و مفاخره از مهم ترین مضامین جدایی ناپذیر حماسه است و از آنجا که تاثیر زبان و فرهنگ در بازگردانی های احتمالی نمود می یابد، تلاش شده است تا در داستان های مشترک شاهنامه ی منسوب به الماس خان کندوله ای و شاهنامه فردوسی یعنی رستم و سهراب ، سیاوش ، بیژن و منیژه ، رستم و اسفندیار و رستم و شغاد ، نمونه های با محتوای رجز و مفاخره با هدف پی بردن به وجوه اشتراک و افتراق استخراج گردد و آنگاه علاوه بر مشخص کردن بسامد موضوع، میزان تاثیرپذیری الماس خان کندوله ای در بازگردانی داستان ها از شاهنامه ی فردوسی از نظر زبانی و فرهنگی واکاوی گردد.

کلیدواژه ها:

شاهنامه فردوسی ، حماسه ، رجز ، رجزخوانی ، الماس خان کندوله ای