بررسی سطح کنترل قندخون بیماران دیابتیک مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی زاهدان (ایران) در سال 1384

مقدمه:در حال حاضر بیماری دیابت یکی از مشکلات اساسی در تمام کشورهای دنیا می باشد.با توجه به افزایش شیوع دیابت،دندانپزشکان نیز به عنوان عضوی از تیم بهداشتی در کشف موارد جدید دیابت و ارائه خدمات دندانی به این بیماران نقش بسزایی دارند.با توجه به اهمیت سطح کنترل قندخون در طرح درمان دندانپزشکی بیماران مبتلا به دیابت و ارتباط قوی بین بروز عوارض دهانی و سطح کنترل قندخون، این مطالعه با هدف بررسی سطح کنترل قندخون بیماران دیابتیک قبل از انجام اقدامات دندانپزشکی انجام گرفت. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی، 100 بیمار دیابتیک مراجعه کننده به بخش بیماری های دهان دانشکده دندانپزشکی زاهدان در طی ماه های اردیبهشت تا اسفند سال 1384 وارد مطالعه شدند. پس از آگاهی بیماران از مطالعه و اخذ رضایت نامه، یک نمونه خون وریدی جهت تعیین میزان HbA1c از بیمار گرفته شد و با حفظ شرایط استاندارد به آزمایشگاه ارسال گردید. سپس سطح کیفی کنترل قندخون (خوب، متوسط و ضعیف) بیماران بر اساس میزان HbA1c مشخص گردید. داده های بدست آمده با استفاده از آزمون های آماری من ویتنی، کای دو، کروسکال والیس و t مستقل تجزیه و تحلیل آماری شدند. یافته ها:از 100 بیمار مورد مطالعه، 5% دارای سطح کنترل قند عالی (6%HbA1c<)، 32 درصد دارای سطح کنترل قند خوب (5/7%≥≤HbA1c6%)، 28 درصد دارای سطح کنترل قند متوسط (9/8%≥HbA1c≥6/7%) و 35 درصد دارای سطح کنترل قند ضعیف (20> HbA1c> 9%) بودند. آزمون های آماری رابطه معنی داری را بین سن، جنس، سطح تحصیلات، شغل، طول مدت بیماری و میزان HbA1c نشان ندادند ولی بین نوع داروی مصرفی و میزان HbA1c ارتباط آماری معنی داری وجود داشت (008/0P=). نتیجه گیری:بیماران دیابتیک ممکن است دارای سطح کنترل قندخون مناسبی نباشند، که در این صورت نیاز به تغییر طرح درمان دندانپزشکی وجود دارد. بنابراین دندانپزشک باید از سطح کنترل قندخون بیماران قبل از انجام درمان دندانپزشکی مطلع باشد.

کلیدواژه ها:

HbA1c ، سطح کنترل قندخون ، دیابت ، دندانپزشک