بررسی اثرات دهانشویه نانوداروی کورکومین بر التهاب لثه در ژنژیویت مزمن

مقدمه: فراورده های آنتی میکروبیال به شکل دهانشویه تاثیر چشمگیری در کاهش پلاک و التهاب لثه دارند و می توانند به پیشگیری و درمان مکانیکال مشکلات پریودنتال کمک کنند. کلرهگزیدین به عنوان استاندارد طلایی آنها، عوارض جانبی شناخته شده ای دارد و در نتیجه جایگزین هایی برای آن معرفی شده اند. در این مطالعه به بررسی اثربخشی دهانشویه کورکومین، یک دهانشویه گیاهی بر پایه زردچوبه، بر روی التهاب مزمن لثه و مقایسه آن با کلرهگزیدین پرداخته شده است. مواد و روش ها: سی بیمار مبتلا به ژنژیویت مزمن ژنرالیزه وارد این مطالعه شدند. بیماران به صورت تصادفی به 3 گروه 10 تایی تقسیم شدند و تمام آنها تحت درمان جرم گیری و تسطیح ریشه (SRP) قرار گرفتند. بیماران گروه اول، دهانشویه کلرهگزیدین، گروه دوم، دهانشویه کورکومین و گروه سوم دارونما دریافت کردند. شاخص لثه (GI)، شاخص پلاک (PI)، خونریزی حین پروبینگ (BOP) و عمق پاکت (PD) قبل از درمان و یک، دو، سه و چهار هفته بعد از درمان اندازه گیری شدند و تغییرات شاخص ها آنالیز شد. سطح معنی داری 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها: در هر سه گروه، پارامترهای بالینی نسبت به قبل از درمان بهبودی را نشان می دادند؛ اما در مقایسه با گروه دارو نما (گروه سوم)، هر دو گروه کلرهگزیدین و کورکومین به طور معناداری نتایج بهتری نشان دادند (001/0P<). در مقایسه ی گروه کلرهگزیدین و کورکومین، شاخص های GI و BOP تفاوت چشمگیری نداشتند؛ اما شاخص های PI و PD در گروه کورکومین به طور معناداری بهتر بودند (001/0P<). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که کورکومین به عنوان یک دهانشویه ضد التهاب با کلرهگزیدین قابل مقایسه است و در بعضی جهات بهبودی بیشتری حاصل می کند. بنابراین، کورکومین می تواند به عنوان یک درمان موثر در کنار درمانهای مکانیکال پریودنتال در نظر گرفته شود.

کلیدواژه ها:

دهانشویه ، ژنژیویت مزمن ، کورکومین