مقایسه نتایج تحلیل های دینامیکی با روش تقریبی استاندارد 2800 در تعیین بیشینه جابه جایی نسبی

یکی از مسائل مهم در طراحی لرز ه ای سازه ها تخمین قابل اطمینان از مقدار بیشینه تغییر شکل های سازه در هنگام وقوع زلزله می باشد. رویکردهای متفاوتی برای تخمین پاسخ با دقت قابل قبول برای تعیین بیشینه جابه جایی نسبی سازه ها در محدوده رفتار غیرخطی وجود دارد. هر دو رویکرد ATC و FEMA ایده های خوبی هستند ولی برای منظور طراحی در آیین نامه های طراحی باید از رو ش های ساده تری استفاده شود. اغلب آیین نامه های لرزه ای مانند استاندارد 2800 رابطه های بسیار ساده ای برای تخمین جابه جایی غیرخطی در زلزله طرح، پیشنهاد می کنند. در این مقاله مقایسه ای بین نتایج حاصل از تحلیل دینامیکی خطی و غیر خطی با مقدار تغییرمکان پیشنهادی در آیین نامه انجام شده است. در تحلیل های دینامیکی از سه رکورد موجود که بر اساس روش استاندارد 2800 مقیاس شده اند، استفاده شده است. بر اساس ضریب رفتار استخراج شده برای سازه و نتایج حاصل از تحلیل استاتیکی غیر خطی، مقایسه ای با ضریب پیشنهادی استاندارد 2800 صورت می گیرد.

کلیدواژه ها:

ضریب افزایش تغییر مکان ، ضریب رفتار ، تحلیل دینامیکی ، تحلیل استاتیکی غیر خطی