ترکیب روش های AHP و برنامه ریزی آرمانی صفر یا یک برای انتخاب یک سیستم پیشرفته ساخت و تولید

فن آوری های پیشرفته نوظهور و به کارگیری آن ها در سازمان های تولیدی برای باقی ماندن در صحنه رقابت امری حیاتی به شمار می رود. از این رو انتخاب فن آوری پیشرفته، فرآیندی بسیار مهم برای سازمان های تولیدی به حساب می آید. در واقع تصمیم گیری برای انتخاب فن آوری به واسطه تاثیری که بر روی فعالیت های آینده یک سازمان می گذارد تصمیم گیری استراتژیک محسوب می گردد و لذا از پیچیدگی های فرآیندی خاص خود برخوردار است. پیچیدگی این فرآیند نه تنها به خاطر عوامل تاثیرگذار مختلف کمی و کیفی آنهاست بلکه متعارض بودن این عوامل با یکدیگر و همچنین وجود دیدگاه های متفاوت ذینفعان است. به منظورانتخاب نوع خاصی از فن آوری لازم است همچنان که عوامل دخیل در انتخاب سبک سنگین می شوند دیدگاه های ذی نفعان مختلف در مسیله منظور گردد. علاوه بر آن باید با توجه به منابع موجود بهترین انتخاب از سوی مدیریت انجام شود. روش های متعددی برای ارزیابی و انتخاب فن آوری تاکنون گسترش یافته اند که هریک مزایا و معایب مخصوص به خود دارند. به عنوان مثال می توان به زمان بر بودن وصرف نظر کردن از عوامل کیفی در بسیاری از روش ها اشاره کرد. در این مقاله به ترکیب دو روش AHP و برنامه ریزی آرمانی صفر یا یک پرداخته می شود که می تواند ضمن در نظر گرفتن دیدگاه های ذی نفعان، ارزیابی فن آوری را با توجه به عوامل متعارض با یکدیگر انجام دهد. روش مزبور برای یک انتخاب یک سیستم پیشرفته ساخت و تولید به کار گرفته می شود تا ضمن نمایش کاربردی بودن روش مزبور، نشان داده شود که روش ترکیبی می تواند اطلاعات کلیدی بیشتری نسبت به سایر روش های موجود در ارزیابی فن آوری برای مدیریت فراهم آورد.

کلیدواژه ها:

ارزیابی فن آوری ، عوامل کیفی و کمی ، محدویت منابع ، AHP ، برنامه ریزی آرمانی صفر یا یک ، سیستم پیشرفته ساخت و تولید