رابطه استرس شغلی با عملکرد واحدهای بهداشتی- درمانی مرکز بهداشت شهرستان همدان

سابقه و هدف: از آنجایی که نیروی انسانی و کارکنان از مهمترین سرمایه های یک سازمان محسوب می شوند،بررسی و شناسایی عوامل مرتبط با این منابع که می توانند بر عملکرد و استرس شغلی آنها موثر باشند ازاهمیت روزافزونی برخوردار میباشد. بر این اساس پژوهش حاضر به بررسی رابطه استرس شغلی با عملکردواحدهای مختلف بهداشت و درمان پرداخته است.مواد و روشها: جامعه مورد پژوهش در مطالعه مقطعی حاضر تمام کارمندان بهداشتی مراکز بهداشتی-درمانی شهری و روستایی شهرستان همدان (150 نفر) بودند که تمامی آنها مورد بررسی قرار گرفتند. پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش عبارت بودند از: پرسشنامه استرس R.S. Eliot (1994) و چک لیست های سالانه با وزرات بهداشت که داده های حاصل از آنها با استفاده از آزمون های پیرسون T مستقل از طریق نرم افزار SPSS 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: بر مبنای نتایج میانگین سطح استرس و عملکرد به ترتیب 55/16 و 79/64 به دست آمد که به ترتیب در واحد بهداشت خانواده 55/14 و 78/21؛ واحد مبارزه با بیماری ها 57/06 و 76/87؛ واحد بهداشت محیط و حرفه ای 54/03 و 83/31 بود. همچنین نتایج نشان دادکه سطح استرس کارکنان با عملکرد واحدها رابطه منفی و معناداری (P<0/001) دارد. شایان ذکر است که رابطه سن با عملکرد، مثبت و معنادار بود (P<0/001)؛ اما رابطه آن با استرس، منفی و معنادار به دست آمد (P<0/001). نتیجه گیری: با توجه به تایید رابطه سطح استرس و عملکرد کارکنان و اینکه منابع انسانی عامل کلیدی تعیین کیفیت، دسترسی و هزینه مراقبت های بهداشتی و درمانی میباشند، توصیه میشود مدیران برای کاهش سطح استرس و افزایش بهره وری برنامه ریزی نموده و اقدامات موثری را انجام دهند.

کلیدواژه ها:

استرس شغلی ، عملکرد سازمان ، کارکنان بهداشتی