رمز گشایی از حکایت مری کردن رومیان و چینیان در علم نقاشی و صورتگری مثنوی معنوی
محل انتشار: ماهنامه «علوم انسانی اسلامی»، دوره: 1، شماره: 12
سال انتشار: 1395
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 1,740
فایل این مقاله در 7 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JOIH-1-12_007
تاریخ نمایه سازی: 28 شهریور 1395
چکیده مقاله:
سخن از یک قصه ی رمزی و جهان مه آلود و نمادین آن است . می دانیم که قصه هایرمزی و سمبلیک در ادب منثور داستانی ما از قرن پنجم با آثاری همچون رساله النظیر(داستانمرغان) ابن سینا و سپس در آثار کسانی چون احمد غزالی (رساله الطیر) و شیخ اشراق سهروردیو روزبهان بقلی و دیگران جلوه و روایی ویژه ای یافته است. در پی آن آثار شعری نمادینی بارویکرد عرفانی و در قالب قصه ی پرندگان پدید آمد که برجسته ترین آن ، مقامات الطیور یامنطق الطیر عطار نیشابوری است . اما در سده ی هفتم پیر شوریده ی بلخ ، جلال الدین محمدبا آفرینش مثنوی معنوی جایگاه و کاربرد ویژه ای به قصه های رمزی بخشیده است . او بازبانیساده و به کمک واژگان و ترکیب های برآمده، کاربرد ویژه ای به قصه های رمزی بخشیده استو به کمک واژگان و ترکیب های برآمده از کاربردهای زبان اجتماعی از کالبد قصه چونان پیکرهای برای بیان و باز نمودٍ جان مایه های دینی - عرفانی و آموزه های قرآنی بهره گرفت و درحقیقت به تفسیر و گزارش مضامین و مفاهیم عالی قرآن کریم به زبان شعر پرداخت، زبان شعربا عدم صراحت همراه است و آن گاه که قصد شعر بیان مسائل عرفانی می شود این ابهام چندبرابر می گردد.مولوی هر لغزشی و هر دام گسنرده شده بر سر راه آدمی را در داستان نمادین بهخواننده نشام می دهد. هدف از نگارش این مقاله رمز گشایی یکی از حکایت های مثنوی برابدریافت و اندیشه متعالی مولاناست.
نویسندگان
محمد قربانی
دانشجوی کارشناسی ارشد، دبیر زبان و ادبیات فارسی دبیرستان های ایلام