رابطه هوش هیجانی و پیشرفت تحصیلی: نقش واسطه ای تعلل ورزی، خودتنظیمی و خودکارآمدی

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر هوش هیجانی بر پیشرفت تحصیلی به واسطه تعلل ورزی، خودتنظیمی وخودکارآمدی است. به این منظور 300 نفر از دانشجویان دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی دانشگاه الزهرا (س از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. سپس از آزمودنیها خواسته شد مقیاس سنجش یادگیری خودنظم بخش میلر و همکاران (1996)، خودکارآمدی عمومی دانشجویان شرر و همکاران(1982)، پرسشنامه33 سوالی سیبریا شرینگ برای سنجش هوش هیجانی و تعلل ورزی که از طریق پرسشنامه سولومون و روثبلوم (1984) اندازه گیری می شود، را تکمیل کنند. یافته های حاصل از تحلیل مسیر نشان داد که مدل مورد نظر، برازش مناسبی دارد و تعلل ورزی، خود کار آمدی و خود تنظیمی نقش واسطه ای بین هوش هیجانی و پیشرفت تحصیلی ایفا می کنند و همچنین یافته ها نشان داد که رابطه غیرمعنا داری بین هوش هیجانی و تعلل ورزی وجود دارد و این دو متغییر بصورت غیر مستقیم با هم رابطه دارند. 37% از پیشرفت تحصیلی توسط متغیرهای پژوهش تبیین شد. با توجه به نتایج پژوهش به دست آمده، دست اندر کاران امور آموزشی می توانند با آموزش هوش هیجانی، خودکارآمدی و خودتنظیمی دانشجویان را افزایش داده و با کاهش تعلل ورزی باعث پیشرفت تحصیلی در دانشجویان شوند.

کلیدواژه ها:

پیشرفت تحصیلی ، تعلل ورزی ، خودتنظیمی ، خودکارآمدی ، هوش هیجانی