پیش بینی عملکرد تحصیلی دانش آموزان با اختلال نارسایی توجه - بیش فعالی براساس استرس و شیوه برخورد والدین

هدف پژوهش حاضر پیش بینی عملکرد تحصیلی دانش آموزان با اختلال نارسایی توجه - بیش فعالی براساس استرس و شیوه برخورد والدین بود. روش پژوهش توصیفی از نوع هم بستگی بود. جامعه آماری شامل همه دانش آموزان با اختلال نارسایی توجه - بیش فعالی پایه سوم ابتدایی شهر همدان در سال تحصیلی 91 - 92 بود که از بین آن ها 50 نفر به عنوان شرکت کننده در پژوهش با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای هر بازیگری به گردآوری داده ها، با پرسش نامه خانواده - مدرسه ( مید گت 2000) مقیاس کانرز والدین (کانرز 1998) مقیاس استرس والدین ( بری و جونز 1995) مقیاس هوشی ربون کودکان و آزمون عملکرد تحصیلی محقق ساختمان استفاده قرار گرفت. جهت تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی مانند میانگین و انحراف استاندارد و آمار استنباطی مانند هم بستگی ساده و تحلیل رگرسیون به شیوه گام به گام استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که بین شیوه برخورد ابزاری مالکین با عملکرد تحصیلی دانش آموزان با اختلال نارسایی توجه - بیش فعالی ارتباط مثبت و معنادار و بین شیوه برخورد کنترلی بر استرس والدین توانستم به طور معناداری عملکرد تحصیلی دانش آموزان با نارسایی توجه - بیش فعالی را پیش بینی کنند. همچنین استرس والدین بهترین پیش بینی کننده عملکرد تحصیلی آن ها بود. یافته ها حاکی از آنست که گرچه داشتن کودک با اختلال نارسایی توجه -بیش فعالی چالش های بسیاری برای والدین دارد اما با آموزش والدین و کمک گرفتن از مشاوران و روان شناسان می توان روابط کودک و والدین را به باد داد و آن ها را در کسب نتایج تحصیلی بهتر یاری داد.

کلیدواژه ها:

استرس والدین ، شیوه برخورد والدین ، عملکرد تحصیلی ، اختلال نارسایی توجه - بیش فعالی