پژوهشی در مکتوبات شرف الدین منیری

وجود عرفای بزرگوار پارسی گویی چون شیخ شرف الدین احمد بن یحیی منیری در شبه قاره به مرور ایام موجب آگاهی عموم مردم هند و گرایش آنان به دین مبین اسلام شده است. تلفیق عرفان اسلامی و زبان فارسی در هند، ضرورت پژوهش و بحث درباره ارزش و اهمیت آثار فارسی باقی مانده در آن خطه و اهتمام در احیای آنها را ایجاب می کند. یکی از این آثار گرانقدر عرفانی مکاتیب صدی با صد مکتوب شرف الدین است که آن را با نٹر فصیح و عالمانه فارسی خطاب به مریدان خویش نگاشته است. این امر علاوه بر این که گویای بسط و گسترش عرفان اسلامی در آن خطه است، نشان می دهد که به شهادت آثار موجود، زبان فارسی نه تنها در شهرهای بزرگ، بلکه در اقطار و اکناف شبه قاره هند رواج داشته و زبان مجالس وعظ و محافل ادبی و عرفانی و نامه نگاری های دوستانه و رسمی آن دیار، زبان شیوای فارسی بوده است. بررسی و تحلیل مکتوبات هم از جنبه ادبی و هم از لحاظ محتوا اهمیت دارد، لذا در این مقاله پس از شرح مختصری درباره احوال و آثار شرف الدین، به تحلیل محتوای مکتوبات و ارایه نمونه هایی از چند مکتوب پرداخته شده است

کلیدواژه ها:

عرفان اسلامی هند ، مکاتیب فارسی ، شرف الدین منیری