درنگی در روایی شهادت فرزند علیه پدر

در قانون مدنی(ماده 1313 ) و آیین دادرسی مدنی(ماده 155 ) به طور غیر صریح به دلیل اطلاق مواد قانونی شهادت فرزند علیه پدر پذیرفته شده است.در حالیکه این حکم با رای و نظرمشهور، سازگار نیست که قرابت را مانع قبول شهادت میدانند.چرا که عدالت مفروض الوجود درشاهد، مانع توجه تهمت میشود.اقامه ی شهادت، از حقوق اجتماعى افراد است و نمیتوان فردی را بیجهت از آن محروم نمود.این نوشتار با نگاهی نقادانه به نظریه ی مشهور، انگاره ی پذیرش شهادت فرزند علیه پدر را مناسبتر می بیند . اطلاق ادله ی قرآنی و روایی ناظر به لزوم ادای شهادت و دال بر حرمت کتمان آن( که برخی نص و صریح اند و پاره ای، ظاهر ) و همچنین اطلاق و شمول ادله ی وجوب امر به معروف و نهی از منکر و نیز اصل اولیه ی جواز شهادت و عدم ممنوعیت شهادت(که در قالبهای دیگری نیز قابلیت صورتبندی و تقریر دارد) و همچنین لزوم تحقق و دستیابی به مقصد و مقصود شارع،کمکمیکند تا این ادعا، قویتر و مستندتر، جلوه نماید.

کلیدواژه ها:

شهادت ، فرزند ، پدر ، عقوق ، عدالت ، تهمت ، قرابت