مقایسه اثر دو نوع تمرین تداومی و تناوبی شدید بر عملکرد هوازی قایقرانان مرد نخبه

زمینه و هدف: از آنجا که استفاده از تمرینات تناوبی موجب تاثیر بیشتر بر عملکرد هوازی می شود؛ در پژوهش حاضر به مقایسه اثر دونوع تمرین تداومی و تناوبی شدید بر عملکرد هوازی قایقرانان مرد نخبه پرداخته شد. روش تحقیق: از بین 60قایقران حاضر در مسابقاتقهرمان کشوری سال ،1394تعداد 18قایقران مرد دعوت شده به اردوی تیم ملی رویینگ، به صورت تصادفی به دو گروه تمرینی تداومیو تناوبی شدید تقسیم شدند. از ارگومتر قایقرانی و دستگاه تجزیه و تحلیل گازهای تنفسی استفاده شد و همزمان، متغیرهای فیزیولوژیکعملکرد هوازی شامل حداکثر اکسیژن مصرفی ،(VO2max)حداقل سرعت رسیدن به حداکثر اکسیژن مصرفی (VVo2max)و زمان رسیدنبه واماندگی (Tmax)اندازه گیری شدند. تمرین تداومی 3هفته، 10جلسه پارو زدن در مسافت 10کیلومتر با شدت 70الی 75درصدحداکثر ضربان قلب بود. 80درصد تمرین تناوبی شدید مشابه گروه تداومی بود، اما 20درصد دیگر به شکل 6دور پارو زدن یک دقیقه ایبا 100درصد(VVo2max)و با افزایش یک دور در هر هفته اجرا شد. آزمون tوابسته و مستقل به ترتیب برای مقایسه درون گروهی و بینگروهی در سطح p <0/05به کار گرفته شد. یافته ها: در گروه تداومی و تناوبی شدید، افزایش معنی دار ) VO2maxبه ترتیب ( p=0/01و p=0/001)و p=0/02) VVo2maxو p=0/004)مشاهده شد؛ اما شاخص زمان واماندگی ،(Tmax)فقط در گروه تناوبی شدید افزایشمعنی دار داشت .(p=0/001)نتایج آزمون tمستقل برای مقایسه دو گروه در شاخص (p=0/42) VVo2max ،(p=0/52) VO2maxو ،(p=0/14) Tmaxتفاوت معنی داری را نشان نداد. نتیجه گیری: هر دو نوع تمرین شاخص های VO2maxو VVo2maxرا بهبود بخشیدند،اما میزان بهبودی پس از تمرین تناوبی به طور غیر معنی دار بیشتر بود؛ با اختصاص تنها 20درصد جلسات تمرین به تمرینات تناوبیشدید، اظهار نظر قطعی به مطالعه بیشتر موکول می گردد

کلیدواژه ها:

تمرین تداومی ، تمرین تناوبی شدید ، عملکرد هوازی ، قایقرانی