بررسی تاثیر آموزش توجه اشتراکی بر میزان آغازگری پاسخدهی اجتماعی کودکان دارای اختلال اوتیسم: پژوهش مورد منفرد

هدف: اختلال اوتیسم مشکلات زیادی را برای کودک ایجاد می کند. آغازگری - پاسخ دهی اجتماعی، یکی از این مشکلات است که تاثیر قابل توجهی بر مهارت های رشدی و تحولی کودک دارد. با توجه به این، پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش توجه اشتراکی بر میزان آغازگری پاسخ دهی اجتماعی کودکان دارای اختلال اوتیسم انجام گرفت. روش بررسی: جامعه آماری شامل کلیه کودکان دارای اختلال اوتیسم در شهر اصفهان بود. از آنجا که پژوهش حاضر، به دنبال موارد خاص و یا غیرمعمول بود، از روش نمونه گیری هدفمند استفاده شد. بر این اساس، سه کودک زیر 6 سال که علایم و نشانه های اختلال اوتیسم را داشتند، به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار پژوهش، مقیاس تشخیص اوتیسم گیلیام (GARS) و مقیاس سنجش رفتاری تعاملات اجتماعی در کودکان خردسال (BASYC ) بود. در این پژوهش از روش مورد منفرد با طرح A-B و پیگیری استفاده شد. یافته ها: میانگین نمرات از 40/37 و 40/77 و 30/95 برای هر سه آزمودنی در خط پایه به 51/05، 50/05، 50/38 در موقعیت مداخله رسید. طی تحلیل دیداری نمودار داده ها، مداخله در هر سه آزمودنی اثربخش بود. درصد غیرهمپوشی داده ها PND ( در دو موقعیت خط پایه و مداخله برای هر سه شرکت کننده به ترتیب 70 % ،90 % و 90 % بود. این اثربخشی در موقعیت مداخله نیز همچنان قابل مشاهده بود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده میتوان اینگونه قضاوت کرد که آموزش توجه اشتراکی، روشی مناسب جهت بهبود آغازگری پاسخ دهی اجتماعی در کودکان دارای اختلال اوتیسم است و میتوان از این روش، در مراکز آموزشی و درمانی کودکان دارای اختلال اوتیسم استفاده کرد

کلیدواژه ها:

آموزش توجه اشتراکی ، آغازگری پاسخ دهی اجتماعی ، اختلال اوتیسم