نظریه ی صدق در پدیده شناسی هوسرل

پدیده شناسی با خروج از رویکرد طبیعی و کنار نهادن فرض جهان خارج به بازبینی گسترده ای در مفاهیم، مسائل و روش های کلاسیک می انجامد که یکی از مهم ترین آنها مفهوم «صدق» است. خواهیم دید که با وجود تأکید هوسرل بر استفاده از «مطابقت» در معرفی صدق، و برخلاف نظر مفسرین همچون دیوید بل، پدیده شناسی به تعدیلی در مفهوم «اوبژه» می انجامد که عملاً سخن گفتن از مطابقت را منتفی می سازد. هوسرل با درگیر کردن این مفهوم با فرآیندهای انسجام گرایانه، پای «انسجام» را پیش از معرفی نهایی صدق به این بحث باز می کند، و به همین دلیل است که در پدیده شناسی دیگر نمی توان «انسجام به عنوان روش پی بردن به صدق» را از «انسجام به عنوان عنصری ماهوی در تعریف صدق» تفکیک کرد. این مهم را در ضمن معرفی اوبژه، سنتز و افق دنبال می کنیم و در نهایت با تحلیل دو نوع خطای (حلولی و متعالی) به دیالکتیک در بازی بی پایان صدق و کذب می رسیم.

کلیدواژه ها:

پدیده شناسی ، صدق ، اوبژه ، سنتز ، خطای حلولی ، خطای متعالی