طبیعی گرایی در فلسفه اخلاق معاصر؛ با تمرکز بر مصادیق کاربرد علوم تجربی در قلمرو فلسفه اخلاق

با توجه به ناشناخته بودن رهیافت طبیعى گرایانه به اخلاق در ایران، در این مقاله ضمن تبیین چیستى و مضمون طبیعى گرایى در قلمرو فلسفه اخلاق، مزیت ها و کاستى های آن بررسی شده اند. برای نشان دادن چیستی طبیعی گرایی، چند نظریه اخلاقی طبیعی گرایانه ی برجسته بررسی شده و نشان داده می شود که از میان دو قسم طبیعی گرایی هستی شناختی و روش شناختی، قسم نخست بیشتر چالش برانگیز است، اما قسم دوم که پیوندی وثیق با علم دارد، نکات قابل تأملی در بردارد. آنگاه نشان داده ایم که چرا پژوهشگران فلسفه اخلاق نباید طبیعی گرایی، به ویژه قسم روش شناختی آن را نادیده بگیرند.

کلیدواژه ها:

فلسفه اخلاق ، طبیعى گرایى ، طبیعى سازی ، روان شناسى اخلاق