زمینه هاى تاثیر قرآن بر زبان و ادب فارسى

ادبیات، پیوندی ژرف با زبان دارد و زبان خود، جزء فرهنگ است.ما در این نوشته بر آنیم که تاثیر قرآن را به عنوان یک فرهنگ، بر زبان و ادب پارسی بنمایانیم و یادآور شویم که تاثیر قرآن بر ادبیات فارسی، همانند تاثیر سنایی، سعدی و خواجو بر حافظ نیست. این تاثیرگذاری، در محدوده تلمیحات و تضمینات و... خلاصه نمی شود، بلکه بسیار ژرف است وگسترده.برای روشن شدن این سخن، پیش درآمدی در تعریف(ادبیات) ، (زبان) و (فرهنگ) ضروری می نماید:تعریف ادبیات: تعریفهای گوناگونی از ادبیات ارایه شده است. از جمله می توان به این تعریف اشاره داشت:(ادبیات عبارت است از تمام ذخایر و مواریث ذوقی و فکری اقوام و امم عالم که مردم در ضبط و نقل ونشر آنها اهتمام کرده اند و آن آثار را در واقع لایق و در خور این مایه سعی و اهتمام خویش شناخته اند.)1تعریف زبان: زبان، دارای جنبه های مختلف است و در نتیجه نمی توان آن را در یک قلمرو علمی محدود کرد. زبان، وسیله ارتباط اجتماعی است. از این رو، در قلمرو کار جامعه شناسان و مردم شناسان قرار می گیرد. از سوی دیگر، زبان وسیله بیان افکار و احساسات است و در نتیجه، در قلمرو روان شناسی جای می یابد. از همین زاویه، مورد توجه فیلسوفان و منطقیان نیز قرار می گیرد. همچنین (زبان شناسان)، زبان را نه به خاطر ارتباط آن با موضوعات دیگر، بلکه به خاطر خود زبان ،مورد مطالعه قرار می دهند.