تاثیر فعالیت هوازی حاد بر پاسخ های فیبرینولیز جودوکاران در صبح و عصر

هدف از این تحقیق مقایسه پاسخهای فیبرینولیزی جودوکاران به فعالیت هوازی حاد در صبح و عصر بود. برای این منظور 15 نفر جودوکار با میانگین سنی 24/9 1/37 سال، دو جلسه فعالیت ورزشی زیر بیشینه با شدت 70 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max) را روی دوچرخه کارسنج و به مدت 30 دقیقه در صبح و عصر و با فاصله حداقل 4 روز از یکدیگر اجراکردند. نمونه های خونی برای اندازهگیری فعالیت فعال کننده پلاسمینوژن بافتی (tPA) و مهارکننده فعال کننده پلاسمینوژن نوع (PAI-1)1 در حالت استراحت، بلافاصله بعد از فعالیت و بعد از 30 دقیقه برگشت به حالت اولیه جمع آوری شد. فعالیت tPA به دنبال فعالیت ورزشی در هر دو نوبت صبح و عصر افزایش یافت (P 0/001) و بعد از دوره برگشت به حالت اولیه، به مقادیر پایه بازگشت p > 0/05) نسبت به مقادیر پایه). فعالیت tPA تنها در مرحله بلافاصله بعد از فعالیت ورزشی در نوبت عصر بیشتر از نوبت صبح بود .(P 0/05) فعالیت PAI-1 در اثر اجرای ورزشی تغییر نکرد (p > 0/05)؛ اما میزان فعالیت آن در هر سه مرحله استراحت، بلافاصله بعد از فعالیت و بعد از 30 دقیقه برگشت به حالت اولیه در نوبت صبح به طور معنی-داری بیشتر از نوبت عصر بود .(P 0/05) نتایج مطالعه حاضر نشان داد فعالیت هوازی حاد میتواند باعث فعالسازی دستگاه فیبرینولیز شود. اما این افزایش در طول دوره برگشت به حالت اولیه سریعا به مقادیر استراحتی افت میکند. بعلاوه، فعالیت خالص دستگاه فیبرینولیز در طول جلسه ورزشی نوبت عصر بیشتر از نوبت صبح بود.

کلیدواژه ها:

تغییرات روزانه ، tPA ، PAI-1 ، ترومبوز ، فعالیت ورزشی