تاثیر یک دوره تمرین عضلات دمی درارتفاع به همراه تمرین اختصاصی در ارتفاع بالاوپایین بر اشباع اکسیژن سرخرگی و عملکرددوندگان استقامت تیم ملی

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر یک دوره تمرین عضلات دمی در ارتفاع به همراه تمرین اختصاصی در ارتفاع بالا و پایین بر اشباع اکسیژن سرخرگی و عملکرد دوندگان تیم ملی استقامت بود. بدینمنظور، 12 دونده مرد (با میانگین سنی 24/4±3/1 سال؛ قد 180/5±4/2 سانتیمتر؛ وزن 66/7±3/4 کیلوگرم؛ شاخص توده بدن 20/5±1/0 کیلوگرم برمترمربع) بهطور تصادفی به دو گروه تمرین عضلات دمی و بدون آن، همراه با تمرین اختصاصی دویدن در ارتفاع پایین و بالا تقسیم شدند. جهت انجام پژوهش آزمون های 3000 متر، قدرت عضلات دمی، حجم ، جریان دمی و اشباع اکسیژن سرخرگی قبل و 24ساعت پس از دوره تمرین اجرا گردید. برنامه تمرینی شامل: تمرینات تداومی، تناوبی، هوازی و مقاومتی برای هر دو گروه بود. آزمودنی ها به طور میانگین 16 جلسه در هفته و به مدت چهار هفته زندگی در ارتفاع، تمرین در ارتفاع و تمرین در پایین (اجرای سه جلسه تمرین فقط در روزهای زوج در ارتفاع پایین و ادامه تمرینات به همراه خواب در ارتفاع بالا) را تمرین نمودند . تمرینات گروه عضلات دمی شامل 30 تکراربابینی بسته به صورت دوباردرروز(صبح وعصر)،هفت روزدر هفته و به مدت چهار هفته با50درصد حداکثر قدرت عضلات دمی در ارتفاع اجرا گردید. به منظور تحلیل داده ها از تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر با عامل بین گروهی در سطح معناداری (P≤0.05) استفاده شد. نتایج نشان میدهد که هایپوکسی منجر به کاهش معنادارزمان دوی 3000 متر در دو گروه و افزایش قدرت عضلات دمی و جریان دمی از قبل تا پس از تمرین در گروه تمرین عضلات دمی شده است؛ اما تفاوت معناداری در حجم و اشباع اکسیژن سرخرگی مشاهده نمیشود .(P≤0.05)به طورکلی،به نظر میرسد که استفاده از تمرین عضلات دمی به همراه تمرین اختصاصی در هایپوکسی موجب افزایش قدرت عضلات و جریان دمی، کاهش تهویه و کاهش زمان دوی 3000 متر در ارتفاعات پایین تر میگردد.

کلیدواژه ها:

تمرین عضلات تنفسی ، هایپوکسی ، SpO2 ، عملکرد استقامتی ، دوندگان استقامتی