بهینه سازی معادلات درونیاب بارش روزانه با نظریه فازی و الگوریتم ژنتیکدر حوضه آبریز دشت مشهد

تحلیل منطقه ای، ترمیم بارش های مفقود، محاسبه بارش مساحتی، برآورد PMP و الگوهای بارش - رواناب در مقیاس روزانه نیاز اساسی بسیاری از پژوهش های آب و هواشناسی است . روش درون یابی فاصله معکوس پیراسته براساس ریاضیات فازی و الگوریتم ژنتیک (MIDW-F) روشی جدید، کارا بی نیاز از پیش فرضهای پیچیده نظری است . هدف این مقاله به کارگیری این معادله درونیاب جدید برای تامین نیازهای اساسی فوق با واسنجی بارش روزانه حوضه آبریز دشت مشهد است . غربال و نرمالسازی متغیرهای فاصله و ارتفاع انجام شد. سپس تاثیر عملگرهای فازی (بیشینه، کمینه، جمع، ضرب و مجذورمربعات ) در بهینه کردن MIDW-F با سه روش مرسوم دیگر (میانگین حسابی، چندضلعی تیسن و فاصله معکوس معمولی ) نشان داد که خطاهای منطقه ای بارش روزانه با MIDW-F به طور چشمگیری کاهش می یابد. بیشترین معدل مجموع مجذورات خطای منطقه ای RMSE مربوط به روش میانگین حسابی 37/48 با بیشترین 90/45، کمترین 5/76، واریانس 686/8 و ضریب تغییرات 0/7 و کمترین معدل RMSE مربوط به MIDW-F، 31/78 با بیشترین 56/67، کمترین 4/6، واریانس 340/92 و ضریب تغییرات 0/58 است . پهنه بندی بارش روزانه در دو تاریخ 1388/1/2 و 1388/12/4 و با دو روش MIDW-F و IDW انجام و مقایسه شد. نتایج نشان داد که پهنه بندی با MIDW-F جزییات بیشتری ارایه کرد. بنابراین کاربرد این روش برای درون یابی بارش روزانه در یک منطقه همگن پیشنهاد می شود

کلیدواژه ها:

لاتین MIDW-F ، الگوریتم ژنتیک ، درون یابی منطقه ای ، دشت مشهد ، نظریه فازی