مطالعه مقایسه ای فارماکوکی نتیک سولفونامیدها در بز

در نشخوارکنندگان، جذب دارو از شکمبه از طریق انتشار غیرفعال اشکال غیریونیزه دارو صورت می گ یرد. جدا از حلالیت در مایع شکمبه (6/5 = pH)، ضریب یونیزه شدن و حلالیت در چربی، سایر عوامل می توانند میزان جذب و فراهمی زیستی دارو را متأثر سازند. این عوامل از میان سایر عوامل عبارتند از: متصل شدن دارو به محتویات شکمبه و تجزیه بیولوژیک آن توسط فلور شکمبهف سولفادیمیدین، سولفونامیدی است که غالباً د ر دامپزشکی تجویز می شود. لیکن، فراهمی زیستی خوراکی سولفادیمیدین در بز ناکامل بوده (میانگین 26/4 درصد) که احتمالاً نتیجه اثر مشخص عبور اولیه می باشد. در مطالعه حاضر، فارماکوکی نتیک چهار سولفونامید مورد بررسی و مطالعه واقع شدند: سولفوموکسول، سولفامتوکسازول، سولفامتوکسی دیازین و سولفاتیازول: این داروها از طریق داخل وریدی و خوراکی در بزها تجویز گردیدند. نمونه های هپارینه خون (به میزان 2 میلی لیتر) از طریق کاتتر قرار داده شده در ورید وداج تهیه شده که پس از سانتریفوژ با استفاده از روش HPLC اندازه گیری شدند. پس از تجویز داخل وریدی، میانگین نیمه عمر دفعی برای سولفاموکسول 2/35 ساعت، برای سولفامتوکسازول 1/04 ساعت، برای سولفامتوکسی دیازین 3/36 ساعت و برای سولفاتیازول 0/8 ساعت بوده و میانگین حجم پخش برای سولفاموکسول 0/23 لیتر به ازاء کیلوگرم، برای سولفامتوکسازول 0/22 لیتر به ازاء کیلوگرم، برای سولفامتوکسی دیازین 0/33 لیتر به ازاء کیلوگرم برای سولفاتیازول 0/25 لیتر به ازاء کیلوگرم بودند. متعاقب تجویز خوراکی، میانگین فراهمی زیستی برای سولفاموکسول 46/6 درصد، برای سولفامتوکسازول 19/95 درصد، برای سولفامتوکسی دیازین 86 درصد و برای سولفاتیازول 52/6 درصدف متغیر بودند. نیمه عمر دفعی آنها به طور مشخص طولانی شد که احتمالاً مربوط به میزان جذب آهسته داروها می باشد.

کلیدواژه ها:

فارماکوکی نتیک ، سولفونامید ، بز