ارزیابی برخی از ترکیبات ضد کنه علیه کنه های سخت

تعداد 294 کنه خونخورده از مناطق مختلف (شمال، فلات مرکزی، حاشیه کویر و جنوب) جمع آوری شد که در منطقه شمالی گونه مورد آزمایش بووفیلوس آنولاتوس و در بقیه مناطق هیالوما آناتولیکوم آناتولیکوم شناسائی گردید. حساسیت کنه های مذکور در برابر سموم دیازینون، سایپرمترین و آمیتراز با آزمایش پاکتی لاروهای 21-15 روزه مطابق با روش تعدیل یافته شاو مورد ارزیابی قرار گرفتند. کمترین میزان LC50 در مورد سم آمیتراز با رقت 8 در هزار مربوط به لاروهای منطقه کویری و بیشترین آن با رقت 24 در هزار مربوط به لاروهای منطقه شمالی بوده و عامل مقاومت برابر 3 اعلام گردید. همچنین در ارتباط با سم دیازینون، کمترین میزان LC50 با رقت 3 در هزار، مربوط به لاروهای منطقه شمالی و بیشترین آن با رقت 14 در هزار مربوط به لاروهای منطقه کویری بوده و عامل مقاومت برابر 4/7 محاسبه گردید. در مورد سم سایپرمترین، کمترین میزان LC50 با رقت 1 در هزار مربوط به لاروهای منطقه کوهستانی و بیشترین آن با رقت 3 در هزار مربوط به لاروهای منطقه ساحلی جنوب بوده و عامل مقاومت برابر 3 تعیین گردیده است. تطبیق نتایج ازمون پروبیت (LC50, LC99) با غلظت سموم مورد آزمایش نشان داد که در دو منطقه شمالی و کویری بر خلاف انتظار غلظت توصیه شده سم آمیتراز، نمی تواند صد درصد سبب مرگ و میر لاروها شود. همچنین سم سایپرومترین در غلظت توصیه شده در مناطق شمالی قادر به ایجاد مرگ و میر صد درصد لاروها نبوده ولی سم دیازینون در غلظت های کمتر از مقدار توصیه شده نیاز قابلیت مرگ و میر صددرصد لاروها را دارد. مجله تحقیقات دامپزشکی، 1386، دوره 62، شماره 1، 56-53.

کلیدواژه ها:

آمیتراز ، سایپرمترین ، دیازینون ، حساسیت ، کنه های سخت ، آزمون پروییت