به کارگیری پنل های فتوولتاییک شناور بر سطح آب در ایران

توسعه پایدار موضوع شایع مورد بحث و مناظره در محافل دولتی، غیردولتی و آکادمیک است که تمرکز اصلی برنامه های ملی و بین المللی اقتصادی، اجتماعی و محیط زیستی مبتنی بر آن میباشد. بنابراین کشورها توسط سیاست گزاری منطقی برای دستیابی به این هدف، سیستم های انرژی خود را برپایه طرح ریزی معین و با برنامهریزی جامع مستخرج شده از راهبردهای ملی همراه با اهداف توسعه پایدار بازیابی میکنند. برنامه ریزی موفق در برنامه های انرژی ملی باید به صراحت بخش انرژی را به دیگر بخش های اقتصادی پیوند دهد. رویکرد یکپارچه، تصمیم گیرندگان را در فرموله کردن سیاست ها کمک خواهد کرد. با این رویکرد، دولت سیاست های جدیدی در راستای تشویق به اقدام های منجر به صرفه جویی انرژی، تغییر فناوریهای تولید انرژی و استفاده از منابع اولیه تجدیدپذیر و سازگارتر با محیط زیست را به تصویب رسانده است. به دلیل پتانسل باالی ایران در زمینه انرژی خورشیدی حرکت به سمت سیستمهای فتوولتاییک بسیار منطقی به نظر میرسد. احداث نیروگاه های فتوولتاییک نیازمند مقدار قابل توجهی زمین است. در بسیاری از کشورهای دنیا کمبود زمین، قیمت زمین و مدیریت آن محدودیت های فراوانی جهت بهره گیری از انرژیهای خورشیدی فراهم آورده است. به طور معمول زمینهای آزاد در کشورهای توسعه یافته در دسترس نمی باشد و صنعتی تر شدن این کشورها همراه با نیاز به تولید انرژی بیشتر بوده است. دلایل ذکر شده کشورهای توسعه یافته را بر آن داشته تا از سطح آب به عنوان پتانسیل جغرافیایی جهت بهک ارگیری از پنل های فتوولتاییک بهره گیرند. در این مقاله نمونه هایی از این سیستمها مورد بررسی قرار گرفته اند. در ادامه دلایل و موقعیت جغرافیایی پروژه های گوناگون مورد تحقیق قرار گرفته است. در انتها مزایا و معایب این سیستمها واکاوی شده و نیاز و عدم نیاز ایران برای بهرهگیری از این سیستمها بحث شده است.

کلیدواژه ها:

پنل خورشیدی ، محیط زیست ، تبخیر آب سدها