معنای ضلالت و چگونگی انتساب آن به برخی از انبیای الهی در قرآن

؛ ضال توجه به معنای لغوی و کاربرد آن در شماری از آیات قرآن، به کسی گفته می شود که به هدایت آسمانی راه ندارد و این هدایت آسمانی اعم از آگاهی از اسرار غیب یا بهره مندی از وحی الهیاست. کاربرد آن درباره انبیای الهی نیز در چارچوب همین معناست:در داستان حضرت یوسف (ع)، برادران وی، فرزندان پیامبر خدا، در دو مورد پدرشان حضرت یعقوب(ع) را ضال می خوانند: ﴿ان ابانا لفی ضلال مبین﴾ و ﴿تالله انک لفی ضلالک القدیم﴾. ضلالت در هر دو مورد، به معنای انکار اطلاع یعقوب (ع) از اخبار و اسرار غیبیی چون منتخب الهی بودن یوسف (ع) در بار اول و زنده بودن او بعد از گذشت چندین سال در بار دوم است. ضال بودن حضرت موسی (ع) در بیان خودش: ﴿قال فعلتها اذا وانا من الضالین﴾ و پیامبر اکرم (ص) در بیان خداوند خطاب به او﴿و وجدک ضالا فهدى﴾ نیز به زمان پیش از نبوت ایشان و بهرهمند نبودنشان از وحی الهی اشاره دارد.

کلیدواژه ها:

ضلالت ، ضال ، انبیاء ، عصمت ، نبوت