السنه قاضیه علی کتاب الله... در ترازوی نقد علمای اهل سنت

سنت به مثابه یکی از مصادر اصیل اسلام، بعضی مبین قرآن و برخی دیگر مکمل آن می دانند. بر اساسدیدگاه مشهور و غالب، قرآن و سنت در کنار هم، مرجع و منبع امور دینی محسوب می شوند. با این وجود،تعدادی از محدثان اهل سنت با تمسک به منقولاتی، بر این باورند که سنت، حاکم بر قرآن بوده و بر آنسیطره دارد؛ یعنی تنها راه پی بردن به مراد و منظور قرآن را منحصر در احادیث می دانند. در حوزه تفسیر نیزاین تفکر بر فهم معنای اصطلاحات قرآنی، بسیار اثرگذار است. تبلور ادعای لزوم فهم قرآن در پرتو سنت،به عهد تابعین و به طور مشخص به اوزاعی و اساتید وی بازمیگردد که با وجود مخالفانی از معاصران، ایندیدگاه در طول تاریخ از جانب محدثان و دیگر علما تلقی به قبول شده و روش خاصی را در اندیشه ورزیدینی شکل داده است. ایرادات جدی وارد بر این رویکرد معرفت شناسانه عبارتند از: وجود نصوص دینیمتعارض با آن، وهن ارکان این اندیشه همچون باور به ظنی الدلاله بودن قرآن، تعارض این اندیشه با برخی از اصول کلی همچون تقدم کتاب بر سنت ، لزوم فهم سنت در پرتو قرآن و شرط عدم شذوذ برای صحت حدیث . روش پژوهش در این تحقیق کیفی، از نوع تحلیلی توصیفی بوده که با هدف معرفی و نقد دیدگاه حدیث سالاری در مطالعات قرآنی صورت گرفته است.

کلیدواژه ها:

قرآن ، سنت ، حدیث محوری ، حدیث سالاری ، حدیث زدگی ، تفسیر روایی