درآمدی توصیفی- تحلیلی بر شیوه های گفت و گو در قرآن کریم (رویکرد اخلاقی و زبانی)

قرآن کریم به عنوان حقیقتی جاودان، همواره در گذر عصرها، از زوایای گوناگون مورد توجه اندیشمندان، قرار گرفته است. به نظر می رسد در دنیای معاصر که اسلام به نادرستی به عنوان؛ دین خشونت و ترور معرفی شده است، بررسی مسیله گفت و گو و روش های آن در قرآن کریم و پیوند میان نظریهه های قرآن، و کاربرد جهانی و امروزی آنها، موضوع مهمی به شمار می رود که می تواند در هزاره تردید میان برخورد یا گفت و گو راهگشای بسیاری از مسایل پیچیده جهان امروزی باشد. در پژوهش حاضر، موضوع گفت و گوهای قرآنی، با تاکید بر رویکرد اخلاقی و زبانی آنها، مورد بررسی، قرار گرفته است. یافته اساسی آن نیز، چنین است که قرآن کریم در جریان گفت و گو با تاکید بر شاخص های اخلاقی در پی هدایت و کمال روحی و معنوی انسان بوده و برای رسیدن به چنین مقصودی از گونه های ترکیبی زبان (زبان فطرت، زبان پرستش، زبان استدلال، زبان مشترک، زبان عاطفه و ...) بهره جسته است. دو محور اساسی این پژوهش عبارتند از: الف) مقدمه ای در بیان اهمیت و جایگاه گفتگو در قرآن کریم و تعریف کلیات پژوهش، ب) رویکردی اخلاقی و زبانی بر موضوع ها و روش های گفت و گو در قرآن کریم با تاکید بر پیوند میان نظریه های قرآنی و کاربرد امروزی آنها.

کلیدواژه ها:

قرآن کریم ، گفت و گو ، زبان ، اخلاق ، اسلام ، غرب