تحلیل نابرابری نماگرهای توسعه پایدار فضای سبز شهری (مطالعه موردی: مناطق شهر تهران)

هدف از این پژوهش، ارزیابی شاخص های توسعه فضای سبز شهری، دست یابی به میزان نابرابری های منطقه ای و در نهایت سطح بندی مناطق 22 گانه شهر تهران ازنظر برخورداری از فضای سبز است. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی، قیاسی و تحلیلی است. جامعه آماری آن، 22 منطقه شهرداری تهران است. لذا پس از گردآوری اطلاعات و داده های آماری و پردازش آن به وسیله نرم افزارهای SPSS و ArcGIS وضعیت فضای سبز مناطق شهری تهران تحلیل و شاخص های توسعه پایدار فضای سبز استخراج گردید و با استفاده از تحلیل GSSDI (شاخص توسعه پایدار فضای سبز) و فن TOPSIS، به سطح بندی وضعیت فضای سبز مناطق پرداخته شد تا براساس آن، مناطق محروم و در اولویت توسعه فضای سبز شناسایی گردد. نتایج این پژوهش نشان می دهد که متوسط سرانه فضای سبز به دست آمده برای مناطق شهر تهران در سال 1388، 5/9 مترمربع است که تقریبا نصف حداقل سرانه پیشنهادی برای شهر تهران (10 مترمربع) براساس طرح جامع آن در سال 1386 است. کمترین سرانه، متعلق به منطقه ده با سرانه 0/16 مترمربع با جمعیت 329507 نفر و مساحت 8159515,08 مترمربع و بیشترین سرانه فضای سبز متعلق به منطقه سه با سرانه 15 مترمربع با جمعیتی در حدود جمعیت منطقه ده، 321496 نفر و مساحت 29299512.3 متر مربع است.

کلیدواژه ها:

تحلیل فضایی ، شاخص توسعه پایدار فضای سبز ، Topsis ، شهر تهران