ارزیابی پراکنش ایستگاه های آتش نشانی با مدلسازی تحلیل شبکه (مطالعه موردی: کلان شهر تهران)

یکی از مهم ترین عوامل موثر در کارایی خدمات آتش­نشانی در سطح کلان­شهرها، کاهش زمان رسیدن به محل حادثه است. این موضوع باید در مکان­یابی ایستگاه­ها در نظر گرفته شود. توزیع مکانی ایستگاه­ها باید به نحوی باشد که ارائه خدمات به طور عادلانه و در کم­ترین زمان ممکن صورت­ پذیرد. با استفاده از مدل سازی تحلیل شبکه دسترسی به خدمات آتش ­نشانی و با در نظر گرفتن سرعت و جهت حرکت در بخش­ های مختلف این شبکه، می­ توان محدوده خدمات ­رسانی هر ایستگاه را با تعریف محدوده زمانی تعیین نمود. هدف این پژوهش، ارزیابی توزیع مکانی ایستگاه­ های آتش ­نشانی کلان­ شهر تهران با استفاده از مدل­ سازی تحلیل شبکه است؛ همچنین روش پژوهش حاضر، به صورت تحلیلی- توصیفی بوده و بر پایه مفاهیم تئوری گراف ارائه شده ­است. به ­منظور ارزیابی توزیع مکانی، مناطق مختلف از نظر دسترسی به این خدمات، مورد مقایسه قرار گرفته­ و نواحی خارج از محدود خدمات­رسانی آتش­ نشانی برای توسعه آتی، مشخص گردیده ­اند. بر ­اساس نتایج، منطقه 10 بیش­ترین و منطقه 21 کم­ترین نسبت محدوده خدمات­ رسانی ایستگاه­ های آتش ­نشانی را دارند.

کلیدواژه ها:

ایستگاه های آتش نشانی ، تحلیل شبکه ، توزیع مکانی ، تهران