بررسی نقش واسطه گری انگیزش تحصیلی در رابطه بین خودکارآمدی و اهمال کاری تحصیلی

هدف اصلی این پژوهش بررسی نقش واسطه­گری انگیزش (درونی و بیرونی) تحصیلی در رابطه بین ابعاد خودکارآمدی و اهمال کاری تحصیلی دانش­آموزان دوره راهنمایی شهر شیراز بود. به این منظور پرسشنامه­های خودکارآمدی (موریس، 2002)، انگیزش تحصیلی (بحرانی، 1388) و اهمال کاری تحصیلی (شر و استرمن، 2002) به 481 دانش­آموز (217 دختر و 264 پسر) که به روش نمونه­گیری تصادفی خوشه­ای چندمرحله ای انتخاب شده­ بودند، ارائه شد. روایی و پایایی پرسشنامه ها با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ و همبستگی بین نمره کل و گویه ها و نیز به کارگیری تحلیل عاملی، رضایت بخش بود. برای تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و روش تحلیل مسیر با به کارگیری نرم افزار AMOS استفاده شد. نتایج نشان دادند که خودکارآمدی تحصیلی به نحو مستقیم و معنی دار توانست انگیزش درونی (001/0> p، 52/0=β)، انگیزش بیرونی (001/0> p، 16/0- =β)، و اهمال کاری تحصیلی (001/0> p، 36/0- =β)، را پیش بینی کند. خودکارآمدی هیجانی نیز توانست انگیزش درونی (001/0> p، 14/0=β)، و اهمال کاری تحصیلی (001/0> p، 13/0- =β)، را به نحو مستقیم و معنادار پیش بینی نماید. نقش واسطه ای انگیزش تحصیلی در مسیر خودکارآمدی تحصیلی به اهمال کاری تحصیلی با استفاده از آزمون بوت استروپ معنادار بود (005/0> p).

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی ، انگیزش تحصیلی ، اهمال کاری تحصیلی