تاملاتی در حوزه معنی یابی از متن در زبان عربی

مری عقلانی باشد و « معنی » است. عقل و منطق حکم می کند که حضور « معنی » سخن در حضور یا غیبت وظیفه خواننده زدودن حجاب ها و دریافت معانی و مقاصدی باشد که به کمک نشانه های لفظی مطرح شده اند. در این فرایند، نکته قابل تأمل آن است که انتخاب و نام گذاری این نشانه های لفظی برای مضامین ومعانی و مدلولات، با توجه به ویژگی ها و عملکردی است که برای تمامی بینندگان و مخاطبان آن مدلول، قابل لمس و مشاهده است؛ از این رو زوایای پنهان در این نام گذاری نقشی ندارند. با این تحلیل، بهانه مسبوق بودنمعنی به تئوری های هر عصر، رنگ می بازد و معنی، امری متعین خواهد شد. البته مراد از تعین مخالفت باقرائت ها و برداشت های گوناگون نیست، بلکه این استنتاجات تا زمانی می توانند پذیرفتنی باشند که با قوانین زبانی هم خوانی داشته باشند و قرائت های استنباط شده با یکدیگر تعارضی نداشته باشند. در این فرایندمعنی یابی، دلالت های داخل زبانی و خارج زبانی تأثیرگذار هستند. از مهم ترین ابزارهای دریافت معنی که هستند که « خواننده » و « مؤلف » ،« متن » چالش های بسیاری را در محافل فکری برانگیخته است، سه محورسه ضلع اصلی مثلث معنی یابی را تشکیل می دهند. تعیین سهم هرکدام از این عوامل، بستگی به نوع نگرش مخاطب و مبانی نظری او دارد که در این مقاله در صدد به چالش کشیدن این مبانی هستیم

کلیدواژه ها:

معنی ، متن ، خواننده ، تعیین ، مؤلف