بررسی پیکره بنیاد مفعول نمایی افتراقی در مازندرانی

چنانچه در زبانی برای نشان دادن نقش مفعولی از نشانهٔ حالت استفاده شود، در آن زبان مفعول نمایی وجود دارد و در صورتی که نشانهٔ حالت مفعولی تنها با زیرمجموعه ای از مفعول های ان زبان همراه در شود، مفعول نمایی به صورت افتراقی است. ویژگیهایی مانند «معرفگی» و «جانداری» مفعول از جمله دلایل حضور نشانهٔ مفعولی در کنار یک مفعول در میان برخی زبانهای جهان هستند. هدف از نگارشی مقالهٔ حاضمسر، بررسی وضعیت مفعول های مستقیم نشانه دار و بدون نشانه، با توجه به جانداری و معرفگی، در متون مکتوب مازندرانی است تا از این طریق رابطهٔ بین این عوامل مشخحصی شود. در این پژوهشی از رویکرد «آیسن» )2003( در چارچوب «نظریهٔ بهینگی» استفاده شده است. با بررسی « مفعولی نمایی افتراقی» در یک پیکرهٔ مازندرانی لار مجموع، گروه اسمی مفعول مستقیم، شناسایی ددی و مشخحصیل شد که هر دو ویژگی معرفگی و جانداری در حضور نشانهٔ مفعولی در کنار مفعول مستقیم - .در این پیکرهٔ زبانی از زبان مازندرانی تأثیرگذار هستند

کلیدواژه ها:

مفعول نمایی افتراقی ، مفعول مستقیم ، جانداری ، معرفگی ، مازندرانی