شیوه های تصویر سازی کارگزاران اجتماعی در داستان بهمن از شاهنامه و بهمن نامه(براساس مولفه های جامعه شناختی-معنایی در تحلیل گفتمان)

مسئلهٔ اصلی این پژوهشی یافتن شباهتها و تفاوتهای تحصویرسازی کارگزاران اجتماعی در دو روایت متفاوت از ماجرای کینخواهی بهدین بوده است. بر این اساسی، نویسنده با بررسی مؤلفه های جامعه شناختی s སྟེ། معنایی که تئو ون لیوون در الگوی پیشنهادی خود ارائه داده و انطباق آنها با برش های داستانی مورد نظر - s از شاهنامه و بهزنامه، کوشیده است به زمینهٔ ایدئولوژیک ورای دو متن دست یابد و تفاوت تأثیرگذاری i آنها را نشان دهد. حاصل پژوهشی نشان میدهد که برخی از شاخه های دو شیوهٔ اصلی حذف و اظهار در 3. هر دو متن تا حدودی به چشم میخورند و پیوسته نمایی، گسسته نمایی، نام بری و طبقه بندی نیز از l شگردهایی هستند که به همراه زیرمجموعه های خود برای بازنمایی کارگزاران استفاده شدهاند. تحلیل دو متن به وضوح نشان میدهد که بهمن در شمایشنامه در پی کساب مشروعیت برای هدف خویشی است؛ درحالی که در بهامز نامه، اقتدار و فردیت کامل دارد و نیازی به بهرهگیری از شگردهای اقناعی و تأیید طلبانه نیست؛ به همین دلیل، شیوههای تصویرسازی کارگزاران در شاهنامه بیشتر از بیهد زنان به به کار رفته و در استفاده از آنها تعمد بیشتری دخیل بوده است.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، بههمین نامه ، تحلیلی گفتمان ، مؤلفه های جامعه شناختی - معنایی ، کارگزاران اجتماعی