بررسی موقعیت «روایت شنو» در ادبیات داستانی

گفتن یا نگفتن داستان، باعث تفاوت بین متن روایی و غیر روایی می شود. در هر متن روایی علاوه بر یک راوی، دستکم یک «روایت شنو» نیز وجود دارد. «سطح روایی»، «میزان مشارکت» و «درجهٔ ادراک پذیری» راوی، مهمترین عواملی هستند که ویژگی های روایت شنو را تعیین میکنند. در این پژوهش علاوه بر معرفی نشانه های مستقیم و غیرمستقیم وجود «روایت شنو»، به تعیین دو گونه «روایت شنو» درون متنی و برون متنی می پردازیم. چگونگی تمایز متن روایی و غیرروایی، چگونگی نمود نشانههای مستقیم و غیرمستقیم مینی بر وجود روایت شنو در داستان و منظور از روایت شنو درون متنی و برون متنی در یک متن، پرسسشهای اساسسی این پژوهشی به شمار میروند. در این پژوهشی، به روش توصیفی - تحلیلی و با بهره گیری منابع کتابخانه ای، نشانههای مستقیم و غیرمستقیم وجود «روایت شنو» در داستان را معرفی می کنیم و به تبیین تمایزهای روایت شنو درون متنی و برون متنی در داستان و متون روایی میپردازیم. نتایج پژوهشی حاضر نشان میدهد که روایت شنو درون متنی همان مخاطب تخیلی و روایت شنو برون متنی،خوانندهٔ ملمو توی است.

کلیدواژه ها:

روایت ، متن روایی ، رابطهٔ علی و معلولی ، روایت شنو ، برون متن ، درون متن