تقابل«من» و «دیگران» در شعر «منظومه به شهریار» نیما یوشیج
محل انتشار: دوماهنامه جستارهای زبانی، دوره: 6، شماره: 1
سال انتشار: 1394
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 412
فایل این مقاله در 19 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_LRR-6-1_006
تاریخ نمایه سازی: 16 شهریور 1395
چکیده مقاله:
نقد نشانه- معناشناسی گفتمانی در بررسی متون ادبی و تجزیه و تحلیل آنها، به عنوان روشی جدید مطرح میشود که می تواند راهگشای نگرش نویی از تحلیل معنایی این متون باشد. در این رویکرد، تولید معنا مستقیماً با شرایط حسی- ادراکی پیوند میخورد. در این شرایط، نه تنها معنا در گرو برنامهای منطقی و هدفمند نیست، بلکه به واسطهٔ حضور عامل حسی - ادراکی که نشانه را در سراسر گفتمان پدیداری می کند، پیوسته، سیال، چندبعدی و در حال تکثیر و زایش است. پژوهش حاضر در نظر دارد ضمن بررسی فرآیند گفتمانی در سه بعد عاطفی، حسی- ادراکی و زیبایی شناختی در شعر نیما و ارائهٔ دیدگاه نشانه- معناشناختی، به عنوان روشی نو جهت بررسی متون، چگونگی تولید جریان سیال معنا را در اشعار نیما بررسی کند. این بررسی همچنین چگونگی مواجههٔ شاعر با پدیدههای دنیای پیرامون خود و نگاه و رویکرد متفاوت او را مشخصش خواهد کرد. بررسی نظام گفتمانی در شعر بلند نیما براساس دیدگاه نشانه- معناشناسی نه تنها موجد خوانشی جدید از شعر نو نیمایی خواهد بود، بلکه بیانگر چگونگی شکل گیری جریان سیال و پویای معنا و نیز بعد زیبایی شناختی در این شعر است.
کلیدواژه ها:
: نشانه- معناشناسی گفتمان ، «منظومه به شهریار» نیما ، بعد حسی- ادراکی ، بعد عاطفی ، بعد زیبایی شناختی
نویسندگان
اکرم آیتی
استادیار زبان و ادبیات فرانسه، دانشگاه اصفهان، ایران