تکواژ صفر

در صرف تکواژ بنیاد، به تکواژی گفته می شود که بار معنایی دارد، اما هیچ گونه تظاهر صورت نداد: یعنی نه صورت آوایی دارد و نه صورت نوشتاری، به عنوان نمونه، کلمه رفت در زبان فارسی فعل گذشته سوم شخص مفرد است اما در این کلمه هیچ نشانه صوری ای برای نشان دادن مشخصه های شخص و شمار وجود ندارد. گروهی از زبان شناسان کلمه رفت را به صورت رفت Ф فعل تحلیل می کنند و مشخصه های شخص و شمار را به تکواژ صفر نسبت می دهند، اما تکواژ صفر ار سوی بسیاری از محققان از جمله آرونوف 1976 و 1983 لیبر 1981 بایر 1983 و 1988 اشتکاور 1992 و ملچوک 1996 به دلایل متعددی از ج مله تعدد مقولات دستوری و تعدد معانی مورد اعتراض قرار گرفته است در این مقاله ماهیت تکواژ صفر مورد بررسی دقیقتر قرار گرفته و مصادیق این تکواژ و شرایطی که زبان شناسان برای وجود آن مطرح کرده اند، معرفی شده است آنگاه پس از ارایه دلایلی که برای تایید و رد تکواژ صفر بر شمرده اند، با ارایه شواهد زبانی خمشخص شده است که آنچه در منابع با عنوان تکواژ صفر می نامند، خلای است بافتی در محور هم نشینی که گویشور با توجه به بافت زبانی و یغر زبانی ای که در دسترس دارد، آن را پر می کند.

کلیدواژه ها:

تکواژ صفر ، بافت زبانی ، بافت غیر زبانی ، صرف ، نحو