رمزگشایی از دو افسانه هفت گنبد براساس اسطوره آفرینش

اثار نظامی گنجوی، به ویژه هفت پیکر حاوی پیامها و مفاهیمی است که آبشخور بسیاری از انها برگرفته از ناخودآگاه فردی و جمعی اوست که در بیانی نمادین و در لایه های رمز انعکاسی یافته است این نوع زایش ادبی برگرفته از نفوذ به نمایه های عمیق اسطوره ای در وجود این شاعر و بروز و ظهور آن در غالب داستانهایی است که بیش از هر چیز، شگفتی و درک تجربه بی زمانی را به خواننده القا می کند. این مقاله براساس رویکرد اسطوره شناسی و بهره گیری از اسطوره بنیادین آفرینش و اسطوره دایره که در راستای اسطوره آفرینش به آن پرداخته شده است ساختار فکری اسطوره ای شاعر را نایان می کند که روح اسطوره را در درونی ترین ابعاد فکری شاعر طنین انداز کرده است همچنین به واکاوی و کشف معنای رمزی و تاویلی عناصری در این زمینه از قبیل، اسطوره درخت و اسطوره جاودانگی از رهگذر حضور کامل در بهشت به مدت یک شبانه روز براساس اسطوره دایره و عامل اصلی هبوط براساس رهیافت اسطوره ای پرداخت است. در این پژوهش با روش تحلیلی استنادی و با استفاده از تاویل، در گشودن نشانه های موجود در این باب دریافتی متفاوت و مستند از دو افسانه گنبد سیاه و گنبد یپروزه ای در ساختار روایی داستان آفرینش ارایه شده است.

کلیدواژه ها:

آفرینش ، اسطوره دایره ، اسطوره درخت ، هبوط ، جاودانگی