برنامه گرایی یا منظرمحوری: چالشی برای سرزمین

پژوهش حاضر، به بررسی شیوه های برنامه ریزی سرزمینی موثر بر بستر معاصر می پردازد. بدین منظور، گزارشی از چند پروژه اجراشده در چارچوب برنامه گرایی دولتی فرانسه بین سال های 1950 تا 1975 5 ارایه شده و در تحلیلی انتقادی نشان می دهد که میان فضای برنامه ریز یشده و فضای خلق شده از طریق برنامه ریزی، لزوما پیوند علت و معلولی وجود ندارد. در حقیقت قدرت برنامه ریزی در تولید منظر بیش از آنکه خطی و قاطع باشد، تکرارشونده و القایی است. بر اساس این ویژگی، بازنگری در ظرفیت برنامه گرایی برای تولید منظر باکیفیت پیشنهاد می شود. برای تبیین ابعاد این پیشنهاد، سه پروژه معماری منظر که با هدف مداخله بزرگ مقیاس بر منظر، به طرح های برنامه ریزی پیش از خود، استناد کرد هاند مورد بررسی قرارگرفته اند. هر یک از این پروژه ها در مواجهه با برنامه، شیوه مباحثه (دیالکتیک) منحصربه فردی را اتخاذ می کند. بررسی ایننمونه ها گشایش هایی را به سوی گونه جدیدی از برنامه گرایی بر اساس پروژه منظر فراهم می کند. این گونه جدید از برنام هگرایی چهار ویژگی اصلی را داراست : آینده نگراست؛ بر اساس تولید مشترک شکل می گیرد؛ منظرین است؛ و انتقادی است.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی سرزمینی ، برنامه ریزی منظر ، برنامه گرایی