سازگاری؛ رویکرد طراحی در محیط اشوبناک

با این که پیشرفت های عمده ای در علوم زیستی صورت گرفته، اما بیشتر همچنان از پیش بینی دقیق بعضی از سوانح و مخاطرات طبیعی عاجز است. تجربه نشان داده که عدم پیش بینی زیر ساخت های لازم برای مقابله و تقلیل آسیب ها می تواند به فجایع عظیمی بدل شود. امروزه یکی از وظایفی که برای معماران م نظر بر می شمرند رویارویی با چنین خطرات و آسیب هایی است که قلمروهای انسانی راتهدید می کنند. منظر به عنوان پدیده ای ذاتا پویا، می تواند نگرش جدیدی به مسیله تعامل با محیط های در حال تغییر و تحول به دست دهد. نظریه آشوب با معرفی سیستم های سازگار، راهبردهایی بر پایه شرایط آشوبناک برای مدیریت سیستم های تحت تنش ارایه می دهد که می تواند موجب پایداری ان ها در برابر آسیب های وارده شود به عبارتی سازگاری را می توان راهبرد مدیریتی نظریه آشوب در علم اکولوژی و مدیریت سیستم های زیستی دانست. سازگاری با باز تعریف پایداری اکولوژی، الگوهایی برای طراحی منظر ارایه می کند که قابلیت آن ها را برای مواجهه با سوانح و مخاطرت طبیعی افزایش می دهد. این نوشتار ابتدا مبانی نظریه آشوب و تاثیر آن بر تصمیم های مدیریتی را معرفی می کند وو سپس به بازتاب آن در باز تعریف پایداری اکولوژی می پردازد. در انتها استراتژی هایی برای طراحی محیط آشوبناک براساس این نظریه ارایه می شود.

کلیدواژه ها:

نظریه آشوب ، سازگاری سیستمی ، پایداری اکولوژیک ، طراحی تطبیق پذیر ، منظر سازگار