مقایسه ی تاثیر افزودن توپیرامات، در مقایسه با دارونما در کاهش علایم ترک در بیماران وابسته به اپیوئیدها

مقدمه: هدف از این مطالعه، ارزیابی میزان تاثیر توپیرامات در بیماران تحت درمان جهت کاهش علایم ترک اپیوئیدها می باشد.  روش کار: در این کارآزمایی بالینی دو سوکور تصادفی شده در سال 1391 در شهر مشهد، درمان کمکی با توپیرامات در بیماران تحت       سم زدایی با درمان کمکی متادون با تجویز دارونما به مدت دو هفته مقایسه گردید. جامعه ی آماری مطالعه شامل بیماران مرد مراجعه کننده به مرکز اعتیاد بیمارستان روان پزشکی ابن سینا بود که به طور نمونه گیری در دسترس، 42 بیمار مرد بستری 19-59 ساله با تشخیص وابستگی به اپیوئید مطابق معیارهای چهارمین ویراست راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، انتخاب شده و در دو گروه  دریافت تصادفی توپیرامات (100 میلی گرم روزانه) یا دارونما به مدت دو هفته در شرایط دوسوکور قرار گرفتند. ابزار اندازه گیری شدت علایم ترک، پرسش نامه ی علایم محرومیت از مواد مخدر بود که در پنج نوبت (روزهای 1، 3، 5، 7 و 14) انجام شد. داده ها با آمار توصیفی، آزمون های تحلیلی نظیر آنوا و نرم افزار  SPSS تحلیل شدند.  نتایج: در هر دو گروه، شدت علایم ترک، روند رو به کاهش معنی داری داشت اما تفاوت معنی داری در شدت علایم در بین دو گروه توپیرامات و دارونما دیده نشد (05/0p> ).    نتیجه گیری: استفاده از توپیرامات (دوز 100 میلی گرم روزانه به مدت دو هفته)در مقایسه با دارونما در کاهش علایم حاد خودابرازگرایانه در ترک اپیوئید تفاوت معنی داری ندارد.

کلیدواژه ها:

اپیوئید ، توپیرامات ، سم زدایی ، علایم ترک