نقش اصول راهبری شرکتی در بهبود قابلیت اتکای گزارش های مالی

هدف کلی مقاله، بررسی نقش اصول راهبری شرکتی در بهبود قابلیت اتکای گزارش های مالی است. نمونه ی این تحقیق را 202 شرکت پذیرفته شده در بورس برای دوره زمانی 1389-1384 تشکیل می دهد. این پژوهش از رویکردی چند بعدی و ترکیبی برای اندازه گیری متغیر اصول راهبری شرکتی استفاده نموده است، زیرا این متغیر دربرگیرنده عوامل متعددی است و بررسی این عوامل به صورت مجزا، تجزیه و تحلیل ناقصی از عوامل تعیین کننده قابلیت اتکای گزارش های مالی به دنبال دارد. همچنین برای اندازه گیری متغیر قابلیت اتکای گزارش های مالی از دو معیار مبلغ تعدیلات سنواتی و تعداد بندهای گزارش حسابرس استفاده شده است. روش آزمون فرضیه های تحقیق نیز آزمون مقایسه ی میانگین و رگرسیون داده های تلفیقی می باشد. نتایج تجربی حکایت از آن دارد که امتیاز اصول راهبری شرکتی برای شکرت هایی که صورت های مالی خود را تجدید ارایه نموده اند. در مقایسه با سایر شرکت های نمونه به صورت قابل ملاحظه ای کمتر است. همچنین شرکت هایی که در سال مالی قبل صورت های مالی خود را تجدید ارایه کرده اند، تلاش زیادی به منظور بهبود امتیاز اصول راهبری شرکتی خود در سال جاری انجام نداده اند. علاوه بر این، نتایج پژوهش نشان می دهد که اصول راهبری شرکتی با قابلیت اتکای گزارش های مالی ارتباط منفی معنی داری دارد، بدین معنا که شرکت های دارای سازوکارهای اصول راهبری شرکتی ضعیف تر با احتمال بیشتری اقدام به تجدید ارایه صورت های مالی خود می کنند.

کلیدواژه ها:

اصول راهبری شرکتی ، قابلیت اتکا ، گزارش های مالی ، صورت های مالی ، تجدید ارایه