تعیین سطوح دز مرجع تشخیصی در آزمایشات متداول رادیولوژی دیجیتال در استان تهران در سالهای 95-1394

مقدمه: امروزه شاهد توسعه تکنولوژی، ارتقای سطح فرهنگی و علمی در کشور، توسعه روزافزون دستگاه های رادیولوژی دیجیتال و جایگزینی آن ها با دستگاه های آنالوگ هستیم. در این ارتباط با توجه به اینکه تاکنون هیچ پژوهشی در این زمینه انجام نشده است، تهیه و استخراج DRL (Diagnostic Reference Level) برای دستگاه های رادیولوژی دیجیتال لازم می باشد. در این راستا هدف از پژوهش حاضر تعیین سطوح دوز مرجع تشخیصی یا DRL برای آزمایشات متداول رادیولوژی دیجیتال در استان تهران می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه تشخیصی یک پژوهش بنیادی- کاربردی می باشد که طی سال های 95- 1394 در ارتباط با 2135 بیمار انجام شده و در آن سطح دوز مرجع تشخیصی در گروه سنی بزرگسالان در 15 مرکز رادیولوژی دیجیتال بر روی آزمایش های متداول رادیولوژی در شهر تهران مورد مطالعه قرار گرفته است . پروتکل دزیمتری در این پژوهش، روش غیرمستقیم برای اندازه گیری ESAK (Entrance Surface Air Kerma) می باشد. چارک سوم نیز به عنوان دوز مرجع تشخیصی DRL در نظر گرفته شده است. یافته ها: براساس نتایج این پژوهش سطوح دوز مرجع تشخیصی یا DRL برای آزمایش متداول رادیولوژی بر حسب میلی گری به شرح زیر می باشد: مقادیر 3/1 برای جمجمه (روبه رو)؛ 17/1 برای جمجمه (نیمرخ)؛ 77/0 برای ستون فقرات گردنی (روبه رو)؛ 85/0 برای ستون فقرات گردنی (نیمرخ)؛ 63/0 برای قفسه سینه (روبه رو)؛ 11/1 برای قفسه سینه (نیمرخ)؛ 73/1 برای ستون فقرات پشتی (روبه رو)؛ 35/2 برای ستون فقرات پشتی (نیمرخ)؛ 69/2 برای ستون فقرات کمری (روبه رو)؛ 22/4 برای ستون فقرات کمری (نیمرخ)؛2 برای آزمون شکم (روبه رو)؛ 62/1 برای آزمون لگن (روبه رو). نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که تغییرات قابل توجهی از دوز در تکنیک های رادیولوژی وجود دارد.

کلیدواژه ها:

تهران ، چارک سوم ، دزیمتری ، دوز مرجع تشخیصی ، میلیگری